Wat een wijf, hè.

05 Oktober 2012 | Indonesië, Manado

(donderdag 4 oktober)
Gisteravond nog veel nagepraat over de kennismaking met onze familie. Heel bijzonder. Beelden van de vele lachende mensen blijven ons bij.
Deze morgen vertrekken we vroeg naar het eiland Bunaken. In de haven stond neef Lexi ons al op te wachten. Hij heeft een verrassing voor ons. In plaats van de maxi-boot, die er bijna 1 1/2 uur over doet en 1 miljoen kost, heeft ie gezorgd voor een prive-speedboot. Deze tocht kost ons maar 600 duizend en we zijn er binnen een half uur. Toch goed familie te hebben aan de andere kant van de wereld. Lexi brengt ons naar een resort, Bastianos, maar we moeten zelf eerst de kamer checken. Niks mis mee, we kiezen er een met airco. Kost wel 8 euri per nacht meer, nou ja voor deze keer. Bunaken is geen party eiland. Hier komt men om te duiken of te snorkelen. Omdat een duikles meer tijd nodig heeft, raden ze me dat af. Dus gaan we snorkelen. We boeken meteen voor de middag. Het zou Hanny's eerste keer zijn. Ik vraag extra om een gids en een ietwat corpulente jongen meldt zich in zijn onderbroek. Als een volleerd snorkelaarster doet Hanny haar snorkeltje op, zwemvliezen aan en springt het water in zoals salsa-Paul ons heeft geleerd. Dat zag er al goed uit. En hup op zoek naar mooie visjes. Dikkie leek me te jong maar blijkt erg betrouwbaar en blijft bij Hanny in de buurt. Mooi gezicht, een dikke kont in een beige onderbroekje. Hij wil ons het hele parcours laten zien. We komen van alles tegen; versteend koraal en prachtige gekleurde vissen, groot, klein, spitse neus etc. Als ik merk dat we richting donkerblauw water gaan, vrees ik voor Hanny. We gaan een stukje over de rim en merk aan mezelf dat ik hier weg wil. Hanny blijft stug achter Fatso doorzwemmen. Wat een kanjer roep ik onder water tegen mijn vrouwtje. Ze hoort me niet eens. Ik glim van trots dat zij dat kan, durft en doet. Een paar keer wil ik mezelf omdraaien en tegelijkertijd adem halen. Dat gaat niet goed, en ik krijg me toch een slok zoutwater naar binnen ! Onderweg komen we prachtige blauwe zeesterren tegen en zelfs een familie grote dikke beige sterren. Ook glinsterende blauwe kleine visjes. Ik zie ze weleens bij de chinees, maar dan in het klein. Veel ook onecht gekleurd, lijkt wel. We hebben het gehad voor de eerste keer. Mijn benen doen moe aan.
Weer aan boord kijken we elkaar aan en beginnen te lachen. Ik ben apetrots dat ze dit heeft gedaan.
Omdat het s'avonds snel donker wordt gaat iedereen alweer vroeg naar bed. Hanny wil nog even enkele mooie shots stelen van de ondergaande zon. Ik ben nog niet overal in de wereld geweest, maar het lijkt wel of alleen in Indonesië het spel van een ondergaande zon gespeeld wordt voor de toerist. In ieder geval met een vulkaan of een mooie berg op de achtergrond.
De volgende dag rusten we even uit op het strand voordat we weer gaan snorkelen. En hier genieten we van een oase van rust. Als we weer het water inspringen vragen we Dikkertje weer om met ons mee te gaan. Als we alleen waren geweest, hadden we de helft niet gezien. Dikkie wijst steeds met een stokje naar beneden. Dan knijpt een koraalbloemetje zich dicht of spotten we een lelijke brasem die de kleuren heeft aangenomen van zijn omgeving. Plots merk ik dat we weer richting rim gaan. Even doorbijten, Ferry, dat moet toch lukken en ik kijk naar beneden waar het water van lichtblauw overgaat in donkerblauw en nog donkerder. Tegen de wand zie ik prachtige waaiers koraal. Beautiful ! Wat een prachtig gezicht moet het zijn als je naar beneden kan duiken. Maar dat is denk ik net een stap te ver voor mij. En ik denk steeds maar aan Hanny. Nog geen jaar geleden zoveel last gehad van hoogte- en dieptevrees dat ze zelfs moeite had om in de lift van het Jeroen Bosch Artcentre naar boven te gaan. Dat alles heeft ze nu dus overwonnen. Wat een wijf, hè ! We vliezen over kloven en komen de mooiste koraalplanten/stronken tegen; paars, blauw, groen, grijs etc en witte waar veel nemovisjes zich verbergen.
De zonnestralen sijpelen tot diep in het water tot aan de bodem, waar de tropische vissen hun seek en hide-spelletjes spelen.
Weer boven aangekomen vraagt Hanny of ik die zeeschildpad ook heb gezien. Nee, jammer, maar wel een joekel van een vis. Hij leek wel 1 1/2 meter. Maar aan boord brengt Kontje mij weer tot de werkelijkheid; ongeveer 45 cm. Nou ja, 45 cm dan...

05 Oktober 2012 - 18:41

Monique & John:

.....net na het eten weer een mooi verhaal, zal het gaan missen als jullie weer thuis zijn.....

05 Oktober 2012 - 18:45

Krishna:

Weer interessante verhalen heb ik gelezen.Bedankt hoor,Fer.
Helaas heb ik de foto's van de zonondergang niet gezien,misschien volgende keer ,toch ?
Een mooie herinnering met snorkelen voor jullie.
Proficiat voor jullie (bijzonder voor Hanny natuurlijk,een stap verder vooruit)beiden,dat jullie durven
te snorkelen.Het moet erg mooi zijn onder het water!!Helaas ik kan niet zwemmen.
Tot volgende verhalen en groeten aan iedereen.
Liefs
Krishna