Bezoek aan fam. Rempas in Tinoor.

(dinsdag 2 oktober)
We maken ons vandaag op voor onze trip naar noord-Sulawesie, naar Manado. Het gebied van de Minahassa waar mijn oma is geboren en waar nog heel veel familie woont. We hebben vooraf al besloten dat we niet logeren bij deze familie. Daarom mijn neef Vincent gevraagd om advies. En ja, we kunnen zowaar logeren bij zijn oom Rob.
Het is de dag na Hanny's verjaardag en we komen nog bij van de downhill tour en de aansluitende geslaagde stapavond. Na een vlucht van 2 1/2 uur met een tussenstop in Ujung Pandang komen we om 22.00 u aan op Bandara Manado. We vliegen met Lion Air, de aziatische equivalent van onze prijsvechter Ryan Air. Met een beetje fantasie hebben we het over dezelfde maatschappij.
Oom Rob, zijn vrouw en kleindochter Pamela vangen ons op. Manado blijkt groter te zijn dan we hadden gedacht. Oom Rob geeft met enige trots aan dat deze stad een metropool aan het worden is. Communiceren in Bahassa gaat me redelijk goed af. Oom Rob en Pamela spreken een beetje engels en we komen er samen wel uit. Dan snel maar naar bed, want we zijn allemaal moe.
De volgende dag is het 3 oktober en het bezoek aan de familie Rempas staat op het program. Als we opstaan kijken we onze ogen uit. Het is een grote villa met dito woonkamer, enkele slaapkamers en bijgebouwen. Achter ligt een grote vijver en daarachter weer een groot zwembad. Alles omringd met reusachtige palmbomen. Ik loop naar buiten mijn ogen uit te wrijven en ik zie tante vissen in haar eigen vijver. Ik roep gauw Hanny: "Kom snel kijken, want je weet niet wat je ziet!" Een visvijver waar het stikt van de vissen; bruine, zwarte en oranje-wit gekleurde. En inderdaad, ze heet tante Lien (waar ken ik die naam toch van...), heeft 2 vissen gevangen die ze klaarmaakt voor ons ontbijt. Anyway, met nasi putih smaakt het heerlijk. Geen bestek, want we eten met onze handjes.
Dan vertrekken we richting Tinoor waar de familie Rempas woont. Een kleine desa in de bergen. Voordat we de bergen ingaan, gaan we eerst lunchen met uitzicht op zee. In de verte zien we het eiland Bunaken liggen. De mooiste zeeaquarium, volgens kenners, die er is op deze aardkloot. Daar willen we morgen naartoe om te duiken en/of te snorkelen. Oom Rob haalt eten voor ons. Rijst, vis en sayor. Hanny heeft het weer helemaal naar haar zin.
We vervolgen onze route en komen langs mooie steile wanden en diepe ravijnen. De spanning stijgt. De boys kennen dat van ons. Oom kent de weg, want hij is hier in 1980 al eens geweest met tante Bloem. Plots draait hij rechtsaf omhoog. Als de weggetjes smaller worden, wordt het als maar drukker. Links en rechts van de weg staan bosjes mensen. We rijden haast stapvoets. Er wordt gekeken en gegluurd in de auto. Het wordt rumoerig en er wordt geschreeuwd. Ik heb nog steeds niets in de gaten. We missen blijkbaar een stop en we worden terug gedirigeerd. Er komen veel mensen op ons af. Dan stappen we uit en zien in de gauwigheid ongeveer 50 mensen rondom een huis staan. Ik heb het niet meer en we houden het niet droog. Als een paar oude tantes naderen, zien we hun tranen ook over hun wangen rollen. Hoe houden we dit vol ?... Wat een overweldigende ontvangst.
Vony en Jimmy stappen op ons af. Ja, ik herken ze meteen van foto's op facebook. We knuffelen elkaar alsof we familie zijn. Ja natuurlijk, dat zijn we ook allemaal ! Het is het huis van Vony waar we naar binnen gaan. Bij de voordeur doe ik mijn trendy Nike-slippers uit. Er wordt gelachen en ik moet ze meteen weer aandoen. Aan die flauwekul doen we hier niet, hoor ik ze denken... Dan naar binnen waar nog eens 20 orang in huis staan te wachten voor een hand, een glimp en een foto.
Lekkere dingen worden op tafel gezet om te snoepen, o.a. dodol. Dit is een typisch menadonees lekkernij. Een soort van plakrol met zwarte suiker, tamarinde en kacang. Vony laat me een plakboek zien met foto's van tante Bloem van haar laatste bezoek in 1980. Aan de muur zie ik portretfoto's van tante Nieke. Ze lijkt sprekend op haar zus, mijn oma dus.
Een oudere man zegt tegen oom Rob dat we zeer welkom zijn zondag a.s. in de kerk. Ik antwoord hem dat we dat graag willen. Voor vervoer wordt gezorgd. De hele fam. Rempas zijn christenen. Ik weet van tante Bloem dat zij destijds is gevraagd om in de kerk iets te zeggen tegen de parochianen; ze deed dat in het Bahassa en in het Hollands. Het zal toch niet waar zijn, dat ze mij dat ook weer gaan vragen...
Aan Vony vraag ik of we met drieën even ergens alleen kunnen zijn. Dat zal niet gemakkelijk zijn, dan maar in de dapur dus. We geven haar wat cadeautjes, maar we hebben niet voor iedereen wat. Zij moet de buit maar verdelen. Voor Vony hebben we enkele kleurboeken en potloden met taferelen uit de Efteling, pakken glitterstiften, magneetjes met traditionele Hollandse printjes, veel chocolade en voor haar alleen een kilo typisch Hollandse kaas.
Dan vraagt Jimmy of we weer meegaan de auto in. Ik weet niet waarom en waar naar toe. De route gaat nog meer omhoog de bergen in. En als we stoppen voor een panoramafoto krijg ik in de gaten dat we geëscorteerd worden door 2 overvolle busjes en enkele scooters met familie. Ons mag niets overkomen. Saudara !
Tegen zonsondergang komen we op een uitkijk te staan met zicht op een groot dal en daarachter 2 flinke bulten. Blijken het 2 vulkanen te zijn die tegelijkertijd 2 weken geleden vuur en lava uitgespuugd hebben. Omdat tussen Tinoor en deze vulkaan nog een grote puist ligt, hebben de Tinorezen er geen last van gehad. We maken prachtige foto's van de ondergaande zon achter de bergen. Indah sekali !
Vony en Jimmy stappen uit en wij gaan vol emotie terug. Wat een kennismaking met onze eigen familie. Het lijkt wel 60.000 lichtjaren van Holland vandaan en toch zo dichtbij.
De volgende dag vertrekken we naar Bunaken en neef Lexi wil ons helpen. Hij is al 19 jaar gids bij de Boer en Wendel. Eens kijken of we voor een vrienden/familie-prijsje naar Bunaken kunnen...
Maar zondag komen we zeker terug om naar de kerk te gaan. Wanneer was dat (afgezien van een rouwdienst) voor de laatste keer...?