Toeval bestaat niet.

Maandag 7 maart;
Voordat we het dorpje Nyaung Shwe naderen, wel eerst even per toerist $25 aftikken. Zijn ze helemaal gek geworden. Nou ja, toch maar doen, stennis maken heeft weinig zin. En even verderop zien we, naast iets wat lijkt op een strafkamp, een aantal taakstraffers rotzooi opruimen aan de kant van de weg, onder wakend oog van een MP.
Hanny heeft weer een te gek hotel geboekt: ViewPoint Lodge & Fine Cuisine. Als we er ontbijten en avondeten dan blijkt dat het hotel zijn naam eer aan doet. Vanuit het restaurant heb je een prachtig uitzicht op de rivier en het haventje en het eten is exclusief. Mag ook wel voor deze pittige prijs. Alle hotelkamers staan op palen met de voetjes in het water. De palen bewegen zachtjes mee als een longboat voorbij komt. De kamers zien er goed verzorgd uit. Lotion, bodyscrub, kruiden, goed gevulde fruitschaal en Thanakha in een luxe marmeren doosje. Hanny vraagt een staflid of ze de volgende dag haar wil opmaken. Dat doet ze graag en staat vlak voor ons ontbijt al klaar.
Bij het eten maken we kennis met Kyi Lwin, een ietwat voorname uitstraling maar volgens mij heeft hij de functie van Hoofd-lege-borden. Maar over hem later meer.
Veel toeristen en backpackers hier in het dorp waar veel voor-oorlogse fietsen rondrijden en ook mensen die hun spullen met de handkar versjouwen. Hier en daar wordt gewerkt aan hoge hotelcomplexen. Het zal niet lang duren of het straatbeeld vermoderniseerd ook hier. Voorlopig ziet het er nog redelijk authentiek uit. Gezellige barretjes en open restaurantjes waar wij i.i.g. niet eten aan een stoffige hoofdstraat. Hier en daar ook een soort van koffieshop-stalletjes waar ze Myanmaraanse pruimtabak voor je in elkaar draaien. Je krijgt er een rode mond en dito vieze tanden van. En overal op straat en in afvalbakjes naast je eettafeltje zie je van die gore rode spitum-flatsen, zeg maar kits. Bah, wat vies ! Menig Myanmaraan zweert erbij. Je wordt er licht van in je hoofd en je ziet alles rooskleurig in. Gratis erbij: hartklachten, kanker en je kaken en tanden sterven langzaam af.
Tips voor blogvolgers: bij banken en ATM kan je in heel Myanmar niet pinnen met je ING-pasje of creditcard. Zorg dat je meer dan genoeg verse US dollars hebt die niet gevouwen zijn. Een beetje vouw en ze nemen het biljet niet aan.

Gisteravond 8 maart, naar een barretje geweest waar een film draaide over de Myanmarese cultuur. Een mooie film met een verhaal over een jonge monnik die arts wilde worden om zieke monniken in zijn klooster te verzorgen. In het ziekenhuis waar hij studeert en werkt, leert hij een patiente kennen die zwanger is en kanker heeft. Ze worden verliefd op elkaar, maar hij heeft een missie en moet terug naar zijn klooster. Kort na de geboorte van haar kind sterft ze. Zij vraagt haar broer om haar kind naar het klooster te brengen. Juist ja, bij deze monnik die de opdracht krijgt om voor de baby te zorgen. Hij weet niet wie de moeder is van dit kind...
Als ik na de film in de kroeg in het rond kijk valt mijn oog op een leuk poppetje. Toeval of niet..... een klein uiltje. Ik maak een foto en stuur hem door naar Reentje. Mooi toch ?