Zoek zelf maar een plek uit in het vliegtuig.

Woensdag 2 maart;
Mr. Han Soe heeft een taxi voor ons besteld. $35,- voor de hele dag, redelijke prijs. We willen enkele kleine plaatsjes zien in de omgeving van Mandalay en zeker de U Bein Bridge bij zonsondergang. Chauffeurtje wil ons eerst afzetten bij een boot die ons naar het eiland Ava brengt. De felle zon pijnigt onze dakpannen, dus kopen we eerst zo'n inklapbaar toeristisch rieten hoedje. Daar aangekomen kunnen we kiezen om te voet verder te gaan. Maar wij, och waarom ook niet, huren een paard en wagen voor een ritje over het eiland. Na een minuut of tien hadden we het al gehad in die hobbeldebobbel kar. Het was er heet, stoffig en aan de zooi langs de weg te zien werden hier niet wekelijks de grijsbakken opgehaald. We doen een hapje en een colaatje in het restaurant en vragen de chauffeur kort het gas erop te gooien. Op advies van mr. Han Soe, rijden we door ydillische dorpjes als Sagaing en komen uit bij Amarapura. Hier staat een klooster waar ongeveer 2000 monniken leven. Maar ook waar de befaamde U Bein Bridge staat, de langste (1,2 km) teakhouten brug ter wereld. Wij zijn niet alleen. Duizenden, met name aziaatjes, toeristen willen hierover lopen. Wij niet, wij willen alleen een silhouet van de brug zien tegen een achtergrond van wolken en ondergaande zon. Voor mij zijn het een hoop palen in het water, met daarop wat planken. Het is maar hoe je ernaar kijkt. Hanny wacht totdat iedereen zowat weg is en dan gaat zij aan het werk. Prachtige foto's gemaakt.
Mandalay is een hele grote stad waar de hele dag getoeterd wordt op straat. Waar hebben we dat ook eerder meegemaakt ? Maar ook een plek waar veel boeddhisten samenkomen en buitenlanders hun zen willen beleven. Mandalayers spreken op een enkele na geen Engels, maar zijn wel erg behulpzaam. Op straat heel veel loslopende honden. Yimon legt uit dat Myanmaranen in reïncarnatie geloven. Dus goh, wie weet ben ik André Hazes wel tegengekomen of Nelson Mandela of Kennedy of.... Myanmaranen kunnen er ook een zooitje van maken, getuige het vele plastic langs de weg en bij de tempels. Opvallend was dat 'smorgensvroeg de straten er wel schoon uitzagen.

De volgende dag, 3 maart, gaan we alvast inpakken en gaan we nog even terug naar The Golden House om afscheid te nemen. De grote koffer laten we achter bij mr. Han Soe, want we komen voor 1 nacht terug na ons avontuur in Bagan en het Inle Lake. Nog even de e-mail checken voor de vlucht naar Bagan. En ja hoor, we vermoedden het al, de vlucht is voor de 3e keer veranderd van tijd en vliegmaatschappij. Eerst Bangkok Airways, dan Air Bagan, wat enigszins vertrouwd klonken, maar nu een onbeduidende naam wat klinkt als een lokale popgroep, Andawaddapor. Het positieve is het latere tijdstip van vertrek. Maar toch nog 05.30 uur opstaan.
Op het vliegveld, en dat wisten we, moesten we ons melden bij een klein kantoortje en zagen we onze namen handgeschreven staan op een À-4tje. Het leek niet eens op inchecken. We kregen een sticker opgeplakt en 2 adviezen: zoek bij Gate 6 mensen op met dezelfde sticker en don't get lost. En oh ja, je mag zelf een plek uitzoeken in het vliegtuig ! Krijg nou wat, denken we. Waar maak je dat nou mee. Dat wordt dus onze welbekende ellebogenwerk gebruiken.
Op naar Bagan.