Survivallen in de auto.

We maken ons op voor een 12-uurs trip naar Baturaden. De autobus is iets te klein, of we hebben teveel koffers bij ons. Klopt, veel bagage meegomen, om weg te geven onderweg en aan stichting Tileng in Baturaden.
We gaan de Puncak Pass over waarvan de hellingen begroeid zijn met uitgestrekte theeplantages. Uitzicht is prachtig en stoppen voor panoramafoto's. Zo ook bij een hoge brug. Ompong dacht kennelijk, die durven dat wel. Het was een ware survival om over de brug te komen met dat razende verkeer naast je. Kinderen doen dat ook, maar die zijn dat van jongsaf aan gewend. Langs de route komen we kapok-, bananen- en coconutbomen tegen.Maar ook veel handwerklieden (houtbewerken, marmerwerkplaats etc.). Ik vraag me af of dit ergonomisch verantwoorde, rookvrije werkplekken zijn die volgens de Arbowet goed gekeurd zouden worden. Het zijn zelfstandig opererende werkeenheden zonder certificaat.
De route gaat langs Cimahi (geboorteplek van mijn moeder). Dat was in 1924, dus er zal hier het een en ander veranderd zijn...
Nog 6 uur rijden en we zijn in Baturaden. Onderweg trakteren we ons op een lekkere rijstafel; nasi goreng, cap cay en sate.
We zijn ook niet zo blij/senang met de rijstijl van onze 70-jarige Pak Ompong, met maar 1 tand in zijn onderkaak. Hij is een verwoed toeteraar, en dat begint ons aardig de keel uit te hangen. Hij toetert bij het inhalen en zelfs ook bij stilstaande objecten, een geparkeerde auto e.d. Een voorligger inhalen is zijn lust en zijn leven, lijkt wel. Ik denk dat ik vanavond onder zijn moterkap een draadje lostrek! Pak Ompong heeft nog nooit een ongeluk gehad, maar het hadden er vandaag zomaar 10 kunnen zijn. Indo's zijn bedreven chauffeurs. Auto's wassen doen ze regelmatig; in een rivier/kali zelfs een heuse wasstraat gezien; bus, auto en scooters.
We naderen Baturaden en ons Hotel Rosenda. Prachtig gelegen onder de rook van de Gunung Slamet, ofwel de Heilige Berg, een nog actieve vulkaan.