In Holland staat een huis.

Hallo mensen,
we lopen enkele dagen achter. Niet overal hebben ze internet en als ze het hebben kan de stroom plotseling uitvallen, zoals zojuist. We zijn nu (18 juli) in Bukittinggi, Hanny en de boys zijn gaan shoppen en ik ga mijn verhaaltje maken.

Maar eerst nog over ons verblijf op Samosir; 14 juli.
Zoals door Wilma en Pasquale geadviseerd komen we bij Guesthouse Theysza aan. Goede keuze. De eigenaresse stelt zich voor en wil dat we haar Mama Theysza noemen. Later komt haar man aan: Bapak Theysza. Theysza is overigens de naam van haar 17-jarige dochter. Het is geen 4-sterren hotel, maar de gezelligheid straalt ervan af. De jongens zien alleen nog maar het water en zijn nu al tevreden. Het bed is goed en we gaan eerst eten. Mama Theysza wil overal rekening mee houden, dus ook met het dieet van Hanny; geen probleem. Ze geeft adviezen over wat wel en niet goed voor haar en de boys is. Randy en Sonny hebben last van hun buik, Leroy wil het liefst op bed blijven. Joanne en ik zijn de die-hearts. Mama maakt speciaal iets voor ons klaar. We blijven met Mama natafelen en Bapak schuift aan. We hebben het plotseling over muziek. Zoals iedereen weet kunnen Batakkers erg goed zingen. Als ik vraag of zij ook kunnen zingen schudt Mama haar hoofd en lacht Bapak verlegen. Met enige aarzeling zegt hij dat hij wel een liedje wil zingen. Hij zet in en na 2 woorden gezongen te hebben liggen Hanny en ik helemaal in een deuk. Natuurlijk zingen we uit volle borst mee: “In Holland staat een huis, in Holland staat een huis etc.” Bapak gaat ongestoord verder en vertelt dat zijn vader hem dat vroeger als klein kind heeft geleerd. Zijn vader heeft dat weer van hollandse militairen geleerd. Hij zong het iedere avond als Bapak naar bed ging. Ik denk dat hij talent heeft. Want als we het Wilhelmus gaan zingen, luistert hij goed en zegt meteen de woorden na en op de goede toonhooge. We spreken af dat we de kinderen morgen zullen verrassen met liedjes zingen. De sfeer tussen ons en de fam. Theysza zit er meteen in. We gaan naar bed en weten dat we de goede keuze hebben gemaakt; gezellig middenin een gezin met 5 kinderen.

De volgende dag, 15 juli, komt Pak Ucok mij halen om een Samosir-toer te maken. De jongelui willen zwemmen en uitslapen. Hanny neemt haar rust. Mama Theysza ziet dat als een compliment; geen afstandelijke toeristen, maar verzorging en aandacht vragende Belanda’s. Ik bezoek Simaninda voor een Batakdans, Tomok, Ambarita en Sialagan. Dit is een voormalig koninkrijkje van Raja Sialagan, de opper-kannibaal. De gids verhaalt over de fam. Sialagan en hun Batakhuizen. Hij brengt me daarna naar een op het eerste gezicht gezellig stenen zitje. Nee dus, hij vertelt hoe het veroordelen van een verdachte/misdadiger tot stand komt. Eerst vergaderen de koning, koningin, medicijnman en executeur en besluiten dan om de gevangene te onthoofden. We gaan naar de volgende plek en de gids vertelt met bewegende beelden hoe de onthoofding in zijn werk gaat. Details over ogen uitprikken, kerven in de borst en citroen in de wonden, een kleine snee in de strot om het bloed op te vangen. Uiteindelijk het klapstuk: de kop eraf. Het publiek juigt. Op een of andere manier moet ik denken aan een vuvuzela. De koning mag alles als eerste drinken en eten, het publiek geniet (horas, horas, horas) en krijgt ook overheerlijke stukjes mensenvlees. Kannibalisme is 400 jr geleden afgeschaft toen de nederlandse missionarissen kwamen. Iedereen was opeens katholiek of christen.
Terug bij Mama op het terras. ‘sAvonds weer clientgericht gegeten en daarna weer lang natafelen met het gezin. Hanny overigens is weer helemaal op de been.
Mama geeft ons nog wat geschiedensles over de Batakkers. Je hebt 5 groepen:
Toba Batak (Lake Toba), Karo Batak (Brastagi), Simalungun Batak (Siantar), Pak Pak Batak (Dairi Sidikalang) en de Sipirok Batak (Padang Sidiempuan). Het is maar dat je het weet.
We maken het niet laat, want om 5 uur weer op om de ferry te halen. Pak Ucok wil het liefst als eerste zijn. Maar eerst delen we nog wat oleh oleh uit en onthullen dat Bapak wel erg goed kan zingen. Hij zet weer zijn beste lied in: In Holland staat een huis…. De kids komen niet meer bij van het lachen, En ja hoor of Bapak ook nog andere liedjes kan zingen. Het repertoire van de Wijckies komt op tafel; “Burung Kaka Tua”, “Sarina, een kind uit de dessa”. Ik haal mijn i-pod tevoorschijn en Bapak valt bijna in zwijm als hij liedjes hoort van Daniel Sahuleka, Foco, Suara Maluku, etc. Hij kent ze. We vertellen aan Mama dat onze neef en zijn gezin ook naar hier wil komen op ons advies. Perry, Monique en Myron, weten we zeker, die gaan ook liever voor iets eenvoudiger ipv een luxe sterrenhotel. Later te horen dat dit ook voor hun een schot in de roos is.
‘sMorgens worden we om 5 uur door Mama gewekt. Ik vraag haar of ze nog een berichtje heeft voor Wilma en Pasquale. Jazeker!
“Halo Pasca/Wilma,
Terimah kasih atus pertolongan anda tampa Pasca dan Wilma Ferry tidak akan mengenal Theysza.
Terimah kasih, sudah mempromosikan Theysza,
Kapan, kapan kita berjumpa lagi mungkin besok atau dilain hari.
Salam Keluarga, Theysza.”
Ik maak een fout want ik wil haar een hug geven. Rustig vertelt ze dat een volwassen man haar niet mag aanraken. Sonny krijgt wel het plezier wat hij wenst. Mama heeft ook nog ontbijt in boxen meegegeven voor onderweg. Enigszins aangedaan nemen we afscheid van Mama. Ik krijg steeds meer het gevoel dat ik haar ergens van ken. Heb jij dat ook Wilma ?