Een heerlijke vergissing.
Door: Ferry
Blijf op de hoogte en volg Ferry
15 Oktober 2011 | Indonesië, Bali
Wel een vreemde gewaarwording als het wazig wordt in de ogen. Ik dacht dat ik 'n beetje naar werd door de volle zon.
We dachten dat we de volgende dag zouden vertrekken naar Sanur, maar dat was een verrassende vergissing. Nog een dag Pemuteran, zie dat maar als een lekker toetje.
'sMorgens hebben we de bemo genomen om naar Seririt te gaan. Daar de lokale markt bekeken en ook meteen wat uang gepind. We konden ook met de taxi+chauffeur gaan. Of een brommertje huren; dat is toch een hachelijke zaak met dat razende en toeterende verkeer. Zie je het al voor je, Ferry en isteri met helm op meetoeteren.. Daar waag ik me niet aan. De bemo is een soort afgekeurde, aftandse VW-streekbusje waar je altijd moet onderhandelen over de prijs van de rit. Hij vraagt 50 d., ik wil 20 geven en we komen uit op 30 d. (duizend)= 2,40 euri. voor 2 personen zonder levensverzekering. Onderweg stappen wat locals in en het bemo-geld gaat van achter naar voor of ze betalen bij het uitstappen. Als ik naar het geld kijk dan valt me meteen de lage biljetten op..... zou het weer zover zijn ? Ah sudah.
Het is alweer vroeg erg warm en de matahari steekt in m'n nek. We duiken eerst de pasar in en alsof de duvel ermee speelt, we stiefelen eerst de afdeling vlees binnen. Nu veel stinkende levende kippen en eenden. We lijken wel de milieupolitie als we de opeengepakte kooien onderwerpen aan een grondige blik; soms wel zo'n 20 stuks in een rieten bolhoedje van halve meter doorsnee. Bij de doerians is het neus dicht, adem inhouden en vlug weg. Ja, op een Bali-pasar moet je ooit in je leven een keer geweest zijn.
Als Hanny foto's maakt van werklui die enkele dikke kabels bovengronds willen aanbrengen, lijkt het alsof ik erg naar wordt. En de grond onder mij beweegt. Schoolkinderen schiten ijlings de straat op. Ik heb nog steeds niks in de gaten. Hanny ook niet. Later bleek dat het schokken van een aardbeving waren bij Nusa Dua; 6.8 Richter.
We gaan weer terug met de bemo. weer onderhandelen. De bus is vol, maar de chauffeur wil kennelijk met zijn gezinnetje uit eten en propt ons er in. We zitten achterin en onderweg stapt een klas schoolkinderen in. Ik tel 14 zitplaatsen en uiteindelijk zijn we met 21 passagiers. De voordeur gaat moeilijk dicht. De zijdeur al helemaal niet en van binnenuit kan ik door het chassis naar buiten kijken. Na bijna 3 kwartier rijden laten we ons afzetten bij Eka Guesthouse. Per en Monique, dat is echt iets voor jullie. Mensen die we vanmorgen ontmoet hebben, nodigden ons uit om eens hier te komen kijken. Het is nieuw en klein (2 studio's). Je zit bij een balinees gezin en eet wat de pot schaft. Er is (nog) geen menukaart, maar ze houden rekening met kleine wensen. Frietje oorlog of joppiesaus kennen ze (nog) niet. 200 Per nacht=16 euri, schone en nette kamers die pas aangebouwd zijn. Als je vervoer nodig hebt, mag je de brommer van bapak meekrijgen. We hebben de maaltijd gebruikt: rijsttafel 2 pers. + 2 coke: 50 roepie = 4 euri.
s'Middags toch maar weer bedje-zeezicht en luisteren naar de golven. Wat een decor, zegt Hanny. Als ik m'n ogen sluit loopt zowaar Julia Roberts door m'n beeld. In de verte hoor ik onze vriend uit de moskee weer een liedje zingen. (Elle dit had je me niet verteld !) In het weekend begint dit concert al om 06.00 u s'morgens. Je hoort niemand klagen en bij het ontbijt hebben de bediendes het over een "good wake-up".
s'Avonds weer dat typische geluid gehoord van een geel badeendje die je uitknijpt. Dat is de roep van de tokek. Boys, kennen jullie nog dat indonesisch gedichtje wat oma vaak opzegde: "een cicak kroop bij avond......maar och daar kwam een tokek die viel de cicak aan..." Wie kent dit ook ?
Wat een rust hier op Pemuteran. Meer dan in het drukke Sanur of Kuta. De locals zijn hier erg vriendelijk en open zodra je met ze wil praten. Het weer is aangenaam, maar s'avonds kan het ook flink waaien. In principe zitten we nu aan het begin van de regentijd. We zijn benieuwd hoe het morgen (14 okt.) in Sanur zal zijn.
-
15 Oktober 2011 - 08:02
Krishna:
Weer een leuk en interessante verhaal
van jullie.Tegenwoordig hebben we blijkbaar in Indonesié een soort nieuwe generatie van Cicak,zij lopen niet meer boven aan de muren ,maar
beneden op de tafel (als we iets lekkeres hebben) of op de grond.
De toké zien we in de groote steden bijna niet meer.
Veel plezier verder,hier hebben we sind 2 dagen zon en de temperaturen ca 16 graden celcius,zeer aangenaam.
Liefs en groetjes
Krishna -
15 Oktober 2011 - 10:02
Rene Vd Velden:
Heej Wijckie en Hannie.
'T is gruwelijk skon verhaal, maar het is wel wennen aan het rare talgebruik bij je V.V.I.H.V.O.
Tussen de regels door begrijp ik het verhaal wel en anders K.I.U.V.M.E.D. -
15 Oktober 2011 - 12:43
Ferry Van Der Wijck:
hey Rene, dat is iets voor jou, zo'n ritje met de bemo. Moet je 'n keer proberen.
gr. aan allemaal op de kamer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley