Selamat tidur, fluistert hij.

Aangekomen in ons hotel hebben we eerst gegeten in de Biru Bar naast het hotel; jongelui, gezellige muziek en lekker genoten van nasi goreng ayam en Hanny van mihoen special met vis. Verrukkelijk. Het is al vroeg donker, 06.30 uur, we drinken wat en gaan slapen. We schrikken als we in onze portemonnaie kijken: te weinig geld om ons hotel te betalen. En op Gili Meno is geen monney-spitter te vinden. Hadden we vanmorgen maar meer tijd over om geld te pinnen voordat we naar de haven gingen... We besluiten de volgende dag een transfer te nemen naar Gili Trawangan; daar heb je zeker 5 ATM's, zeggen ze hier !
We staan iets te laat op om de eerste hopping-boat te nemen. Dan maar de volgende. Als we deze missen dan gaat er verder geen een meer en then we have a problem.
In afwachting op de hopping-boat gaan we maar het eiland rondlopen; een uurtje wandelen, zeggen ze. Prachtige plekjes voor romantica's zoals wij. Kun je het voorstellen; witte stranden bij een zoetblauwe zee, met wuivende palmen achter je. Hier en daar een strandbar waar we even aanleggen. We komen een wat ouder stel tegen en we wisselen onze ervaringen uit. Ze vertellen over de tempels die ze gezien hebben. En bij een ervan mochten ze niet naar binnen om te bidden. Een wacht hield ze tegen en zei dat ze geen hindu's waren die wilden bidden tot Shiva. Verbolgen omdat ze de toegang werden verboden, ging vrouwtje lief maar voor de deur zitten te mediteren en meneertje om de hoek hetzelfde. Hanny en ik reageerden neutraal, maar dachten hetzelfde: Wat een stelletje egoistische, stijf(kaas)koppige, respectlose eikels waren dat !
We lopen verder en alles blijft wonderschoon. Veel koraal is er te vinden op het strand. Rondom de Gili-eilanden liggen prachtige koraal gebieden. Een waar paradijs voor de snorkelaars. We wagen het toch maar niet om de zee in te gaan. We moeten de hopping-boat halen. Dan maar links af, de bush bush in. We komen aan in de Village. Hier wonen de locals. We zien alleen maar vrouwen. Dat alleen al is een belevenis, en laat ik dat toch niet erg vinden. We vragen ze de weg, maar ze zitten niet echt te springen om contact. Ik snap dat wel als zo'n prachtvrouw als Hanny naast me loopt.

De hopping-boat in en op naar Gili Trawangan. Een tochtje van 15 minuutjes. We zitten weer achter bij de stuurman en deze geeft een ervaren indruk van met-mij-erbij-gaat-alles-goed. Zo wil ik het hebben bij mijn water-therapie.
Snel uit de boot en snel naar een ATM zoeken want de boot gaat meteen weer terug en een andere gaat niet. Ja, de eerste gevonden, doet het niet. Dan naar de tweede, doet het ook niet. Weer terug naar de eerste, want misschien heb ik iets verkeerd getoetst. Doet het nog steeds niet. Wa krijge we nou ! ik wil weer miljonair zijn en ik krijg geen roepi ! Ik wil de cabine een hengst geven, maar Hanny schreeuwt dat ik eruit moet komen want de boot vertrekt weer.
Weer terug op Meno, bellen we onze steun en toeverlaat Amad. Ik vertel dat we een money-problem hebben. Ik krijg de kriebels van zijn rustige, lieve stem die zegt "no problem". Na wat heen en weer gebel tussen Amad en de baas van het hotel die op Lombok zit belt hij ons terug. No problem more, all is clear. Amad heeft iets geregeld en ik hoor later wel hoe. Selamat tidur, blaast hij nog eens in mijn oor.
Nou, als dat geregeld is gaan we van ons overige geld toch maar eens lekker eten in een bale benong met uitzicht op zee. Romantischer kan haast niet.